W.K.K.A. 40th Anniversary's World Championships
Japan... het land van de duizend goden
Het geeft een raar gevoel. Woensdag 29 oktober 2003, 8u 's morgens, Sint-Pieters
station te Gent… samen met zovele andere mensen nemen Telly Geenens en Steven
De Winne de trein richting Brussel. Alleen zijn wij niet op weg naar ons werk,
maar op weg naar de andere kant van de wereld. Onze reis heeft als einddoel Otsu
(Kyoto) in Japan. Samen met andere Europese Karateclubs van Kusano Ha Shito Ryu
nemen we deel aan de 40ste verjaardag van de grootmeester Soke Sensei Kenji
Kusano (8e Dan). Na een treinrit van een half uurtje komen we aan in de kelders
van Zaventem. Volgende stop: de vertrekhal. Onze vlucht naar Amsterdam vertrekt
om 12u. dus nog voldoende tijd om na te kijken of we niks vergeten zijn.
Internationaal paspoort, internationaal rijbewijs, kredietkaart, tandenborstel,
… alles lijkt in orde te zijn. De GSM hebben we thuis gelaten want Japan werkt
op een ander netwerk en met onze dual-band ben je daar niks. Zelfs een tri-band
is nutteloos, want de golflengte is verschillend. Wil je dus draadloos kunnen
bellen in Japan dan huur je best ter plaatse een GSM met belwaarde. Maar hou er
dan wel rekening mee dat bellen naar het thuisland duur is, heel duur! De
incheckbalie is open en blijkt dat we meteen kunnen instappen, het vliegtuig een
Fokker 70 "Cityhopper" van KLM staat reeds te wachten op de tarmac. In
geen tijd zitten we hoog in de lucht. De zon schijnt, geen wolkje aan de lucht
en we vliegen op ongeveer 4.000 meter over Antwerpen en de Schelde richting
Schiphol. Na een 30 min vliegen staan we alweer op de grond. We hebben anderhalf
uur de tijd alvorens we aan het tweede traject beginnen, non-stop richting
Osaka. Snel gebruik maken van de wisselkantoren om enkele euro's te wisselen
tegen Japanse Yen. Aan de instap gate ontmoeten we, voor het eerst, onze
collega's van Engeland en Schotland. Tijd om in te stappen en deze keer is het
niet voor een half uurtje, maar voor een vlucht van 10 uur! De Boeing 747 zal
ons hopelijk veilig (de dag van vandaag blijkt dat niet altijd evident te zijn)
vervoeren naar het land van de rijzende zon. Wie denkt dat er in rechte lijn
(vogelvlucht) wordt gevlogen heeft het goed mis. We vliegen op 10.000 meter
hoogte aan 900 km/u over Stockholm - Sint-Petersburg - Siberië - Mongolië en
Seoel naar Osaka.
 |
|
Kansai Airport |
Tijdens de vlucht krijgen we twee films voorgeschoteld en drie komische series. Voor diegenen die geen zin hebben in tv kijken kan je naar 10 verschillende muziekkanalen luisteren. Voldoende middelen dus om de tijd te doden. Proberen slapen staat ook op ons programma, maar dat blijkt niet zo evident te zijn dan aanvankelijk gedacht. Volgende keer nemen we zeker oordopjes mee! De tijd vliegt letterlijk voorbij en de piloot zet de afdaling in. We landen op een kunstmatig eiland, nl. Kansai Airport, een luchthaven gebouwd in de zee en verbonden met het platteland via een brug.
Het is donderdag 30 oktober - lokale tijd 08u45! We zijn nu ongeveer 19 uur
wakker en het is voormiddag, dus nog een ganse dag te gaan. Nog even door de
douane passeren waar ons paspoort wordt gecontroleerd. Doordat we, samen met
Schotland en Engeland, een grote groep zijn wordt de bagage niet gecontroleerd
en kunnen we onze weg verder zetten. Van op Kansai Airport nemen we de JR
Limited Express trein, genaamd "Haruka", richting Kyoto. Voor we
kunnen opstappen wordt deze eerst gereinigd en met een simpele druk op een knop
door het personeel draaien alle zitplaatsen zich naar de rijrichting van de
trein. Tijdens de rit geven we onze ogen de kost en zien we hoe Japan er nu in
werkelijkheid uitziet. Want als buitenlander ken je twee soorten Japan, ofwel de
pracht en praal van de Japanse tuinen en in rust badende tempels, ofwel het
beeld van de torenhoge wolkenkrabbers in Tokyo met de lunaparkachtige
neonreclameborden die het nachtleven typeren. Het beeld dat wij nu krijgen is
toch wat genuanceerder. Je ziet meteen dat Japan een gebrek heeft aan bouwgrond
want de bergen zijn zo grillig en steil dat elke vierkantmeter
"platte" grond optimaal benut moet wordt. Het beeld dat wij
westerlingen gewoon zijn van een groot huis met een nog grotere tuin erachter is
daar zo goed als onbestaande. Alle huisjes staan dicht op elkaar geplakt en zijn
niet zo zeer in de breedte, maar in de hoogte gebouwd. Er is ook geen regelmaat
in te vinden. Je kan een oud krot hebben pal naast een mooi huis of een
pietlullig hutje tegen de gevel van een flatgebouw. Tussen die verscheidenheid
van gebouwen zie je dan opeens iets wat lijkt op een uit de kluiten gewassen
volière, maar dat blijkt een sportcomplex te zijn waar de Japanners hun
"swing" oefenen. Een noodzaak zo blijkt, want als je ziet hoe krap ze
nu al zitten in hun beschikbare bouwgrond, dan is een uitgestrekt golfterrein
niet zo vanzelfsprekend. Ook Baseball velden zijn erg in trek. Onze
nieuwsgierigheid naar de woonwereld van de doorsnee Japanner wordt even
verstoord door de treinconducteur. Bij het betreden van de wagon, stelt hij zich
eerst mooi recht, buigt naar de aanwezige passagiers, neemt de kepie van z'n
hoofd en begin een gestandaardiseerd zinnetje af te ratelen waar ik geen woord
van begrepen heb, maar wat vermoedelijk iets zal zijn in de aard van:
"goedemorgen beste passagiers, ik ben de treinconducteur van dienst, ik ga
zodadelijk uw kaartjes komen controleren, wilt u zo vriendelijk zijn om ze klaar
te houden, alvast bedankt". Opnieuw een plechtige buiging als afsluiting en
nadat de kepie terug is geplaatst begint hij aan z'n controle. Eens hij aan het
einde is gekomen van de wagon en alle aanwezige passagiers heeft gecontroleerd,
staat hij opnieuw plechtig recht, buigt beleefd en zegt alweer een
gestandaardiseerd zinnetje af alvorens hij zich naar de volgende wagon begeeft.
Na een uurtje komen we aan in het treinstation van Kyoto. Het ligt er piekfijn
bij, geen graffiti, sigarettenpeuken, kauwgom, papiertjes of blikjes frisdrank
die hier in België zo weelderig de persons versieren. Van hieruit moeten we de
JR Biwako line nemen naar Otsu station. Op de grond staan markeringen waar de
deuren van de trein komen als deze in het station is toegekomen. De mensen staan
per twee in rijen aan te schuiven aan deze markeringen. Dit gedisciplineerde
systeem is ook nodig als je ziet hoe druk het is bij het huiswaarts keren van de
studenten. Eerst nog een kaartje kopen aan de automaten. Het systeem van werken
is het best te vergelijken met een metro, maar dan bovengronds. De "Biwako
line" naar Otsu blijkt op spoor 2 te zijn. Tien minuutjes later zijn we
reeds op bestemming. Ons hotel (Shanpia) ligt vlak naast het "Otsu train
station" en we kunnen met de lift vanuit het station naar de ingang van het
hotel. Yoshiaki Terrayama, de secretaris-generaal voor alle buitenlandse Kusano
Ha clubs, staat ons op te wachten samen met z'n opvolger Takashi
"Teppei" Kozuka. Door de gebrekkige kennis van het Engels van de
loketbediende in het hotel vergt het wat moeite om alles ter regelen, maar
uiteindelijk krijgt iedereen z'n kamer toegewezen. Het is nu 18u lokale tijd en
we zijn ongeveer 29 uur wakker. We besluiten eventjes te relaxen op ons
hotelkamer en daarna misschien nog een stapje te zetten in Otsu. Maar dat
eventjes relaxen was een slecht idee, want zolang je bezig bent voel je de
vermoeidheid niet, maar eens je stilvalt... gevolg: in een diepe slaap gevallen
op het bed en pas zeven uur later wakker geworden. Één uur 's nachts en
klaarwakker… dit is wat ze noemen "Jetlag" zeker?! Beetje tv
gekeken, beetje rondgewandeld, en opnieuw proberen slapen wat uiteraard niet
echt lukt.
Eindelijk 08u00, tijd om op te staan, ons te wassen en te genieten van een
lekker ontbijt. Tegen 10u wordt iedereen in maatpak verwacht in de lobby van het
hotel. Het is tijd om naar So Honbu (=hoofddojo van Kusano Ha Shito Ryu) te
gaan.
 |
|
Densho of Makimono van Shito ryu, geschreven door Sensei Kenwa Mabuni |
Na de plechtige begroeting in de dojo krijgen we de kans om So Honbu te bekijken. De bureau van de So Honbu-staff, de privé dojo waar de densho of makimono (de rollen of geschriften waarin een leraar zijn stijl beschrijft om zo de traditie van een welbepaalde stijl verder te zetten) hangt, bureau van Soke Sensei, de tuin met vijver waar verschillende koi in rondzwemmen.
 |
|
De toevoeging van Tani Sensei aan de |
Nidaime Sensei Masaru Kusano geeft wat uitleg bij elke kamer en toont ons een 500 jaar oude Katana (= Japans zwaard) die reeds voor vele generaties van vader op zoon is doorgegeven. Na het nemen van wat foto's keren we terug naar ons hotel. De trainingen beginnen pas morgen en we zijn voor de rest van de namiddag vrij, dus een ideaal moment om te doen wat we eigenlijk gisterenavond van plan waren. We gaan samen met Anders Westberg, Peter Lindlom en Frederik Nordstrand (Kenshikan Sweden) naar Nagara, een dichtbij gelegen park met een paar kleine tempels.
 |
|
Frederik Nordstrand en |
Aangezien we nog niet gegeten hebben, besluiten we op onze weg een authentiek Japans restaurant binnen te gaan. De menukaart, waar geen letter Engels op te vinden is, hangt aan de muur. De uitbaatster, een vriendelijke oude vrouw die uiteraard geen woord Engels kan, komt ons even begroeten en biedt ons een gratis glas water aan. Als je op restaurant gaat in Japan krijg je altijd een gratis glas water of een gratis kopje thee aangeboden. Een typisch voorbeeld van de enorme gastvrijheid van de Japanse cultuur waar we nog regelmatig mee in aanraking zullen komen. Het enigste wat ons verbaasde was dat er tafels en stoelen stonden en niet de welgekende tatami met lage tafels, maar iets zegt me dat we deze nog in overvloed zullen tegenkomen. Dat brengt ons echter geen stap dichter bij het bestellen van een maaltijd. Uiteindelijk zit er niks anders op dan te kijken naar wat de andere klanten op hun bord hebben en hetzelfde te bestellen. Na een tijdje krijgen we onze maaltijd, noedels met groenten en eieren, misu soep (=Japanse soep) en rijst.
 |
|
Peter Lindlom en Anders Westberg. |
Het eten is absoluut verrukkelijk! Nu ons buikje goed is gevuld gaan we
verder richting Nagara. Na het nemen van enkele foto's van de tempels en het
lagergelegen dorp besluiten we terug te keren naar het hotel. Daar komen we de
andere Europeanen tegen die gezellig zitten te kletsen in de lobby. We besluiten
voor ons avondmaal allemaal samen (zo'n 25 personen!!) op restaurant te gaan in
Otsu. Op aanraden van een paar Engelsen gaan we naar een plaats waar zij deze
middag hebben gezeten. De uitbaatster weet niet wat haar overkomt, 25 personen
in één keer die binnenkomen, haar zo goed als lege restaurant is nu op slag
volzet. Deze keer is het wel met tatami's en lage tafels en onze tafel (Telly,
Steven, Peter en Anders) besluit bij wijze van weddenschap om zo lang mogelijk
op onze knieën (de formele manier) in plaats van in kleermakerzit (de informele
manier) te blijven zitten. We worden per tafel naar een etalage geleid waar we
afbeeldingen zien van verschillende menu's, wat het een stuk makkelijker maakt
om uw keuze te bepalen. Dit neemt natuurlijk wat tijd in beslag en aangezien
onze tafel de laatste in de rij is komen we als laatste aan bod. Peter heeft
ondertussen de poging om in seiza (op de knieën) te blijven zitten opgegeven,
Anders volgt, enkel Steven en Telly houden vol, ook al voelen we het bloed uit
onze voeten wegtrekken. De weddenschap eindigt onbeslist, want het is onze beurt
om de menukeuze te gaan maken en zijn we dus verplicht om recht te staan. Na
alweer een voortreffelijke maaltijd keren we tevreden terug naar het hotel voor
een goede nachtrust, want morgen begint de training.
Vervolg...
